Istnieją w judo techniki, które łączą w sobie kilka części z innych technik. Przedstawicielem tego typu jest dźwignia ude-hishigi-sankaku-gatame - jest to połączenie dźwigni typu hishigi z duszeniem typu sankaku.
    Z tłumaczeniem nazwy tej dźwigni również jest podobnie. Ude oznacza "ramię", a katame to obezwładnienie (zgłoska "k" udźwięcznia się do "g" - wynika to z gramatyki języka japońskiego). Tłumaczenie pozostałych dwóch słów wymaga nieco więcej wyjaśnienia. Słowo hishigi w języku japońskim, jakiego używa się na codzień, jest nader rzadko wykorzystywane. Ponadto, w języku polskim nie znajduje się dokładne tłumaczenie tego słowa, jego znaczenie można przybliżyć obrazowo: jeśli weźmiemy gałązkę lub inny kawałek drewna - na przykład patyk - następnie chwycimy ten przedmiot za oba końce i zaczniemy do wyginać, to ostatecznie gałązka czy patyk się złamie. Takie wyginanie po japońsku nazwalibyśmy właśnie hishigi, a więc jest to próba zgięcia przedmiotu w kierunku przeciwnym do naturalnego. Sankaku natomiast to splot dwóch słów: san oraz kaku. Pierwsze z nich to po prostu liczba trzy, drugie słowo to "narożnik", a zatem sankaku to "trzy narożniki"; w ten sposób określana jest figura geometryczna zwana po polsku trójkątem. A zatem sankaku to "trójkąt". W całości nazwę techniki tłumaczymy zatem jako "dźwignia na ramię przy użyciu trójkąta".
    Zastosowanie słowa hishigi w nazwie tej techniki ma na celu podkreślenie zasady działania dźwigni: ude-hishigi-sankaku-gatame jest techniką, w której staw łokciowy zgina się w kierunku przeciwnym do naturalnego i w żadnym innym; dotyczy to również możliwości obrotu w stawie łokciowym.
    Dźwignię ude-hishigi-sankaku-gatame stosuje się najczęściej w przypadku, gdy przeciwnik upadnie na kolana i podeprze się rękami. Wtedy tori - przy założeniu wykonywania techniki na stronę prawą - klęka lewym kolanem przy prawym barku partnera, a swoją prawą nogę przekłada pod jego brzuchem. Następnie tori prawą ręką chwyta za pas partnera, a swoją lewą ręką za jego prawą rękę, po czym tori kładzie się na swoim prawym boku ciągnąc za sobą partnera i jednocześnie podczas wykonywania tego ruchu splata swoje nogi w trójkąt. Trzymając nadal prawą rękę partnera tori obraca ją w taki sposób, aby łokieć tej ręki był skierowany do brzucha tori, po czym odchylając dłoń w kierunku swojej szyi i jednocześnie wypinając biodra do przodu wykonuje dźwignię.
    W momencie zaciągania dźwigni uke - czując dyskomfort lub ból - powinien się poddać; nie zaleca się próby "przetrwania" dźwigni, gdyż brak poddania się może zasugerować tori błąd w technice i w dalszej perspektywie prowadzić do prób jej poprawienia, co może skutkować złamaniem ręki w stawie łokciowym.