Rzut hane-maki-komi należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Technika ta jest swoistym mariażem dwóch innych rzutów: hane-goshi oraz soto-maki-komi. Podobnie jest z nazwą: hane-maki-komi to najprawdopodobniej połączenie nazw obu technik: hane pochodzi od hane-goshi, a maki-komi od soto-maki-komi. O ile można się pokusić o tłumaczenie nazwy jako takiej (hane to "sprężyna", maki-komi to coś zawiniętego - "zawijaniec" lub bardziej: "rolada"), bardziej należy przyjąć, że nazwa, podobnie do całej techniki, to też połączenie nazw technik, z których rzut hane-maki-komi powstał.
    Wykonanie hane-maki-komi rozpoczyna się od tradycyjnego rzutu hane-goshi poprzez wychylenie, wejście z wsunięciem łokcia pod pachę partnera oraz przystawienie nogi wykonującej wyrzut w pobliżu nogi ukego. Od tego momentu hane-goshi przeradza się w soto-maki-komi: natychmiast po podbiciu partnera nogą ręka spod pachy ukego przechodzi przed jego głową i spina drugą rękę partnera - tori w ten sposób wkłada sobie jego rękę pod swoją pachę - następnie wykonując obrót swojego ciała zgodnie z kierunkiem upadku partnera samemu upada na matę siadając na pośladkach i zrzucając ukego tuż za nimi. Finalnie tori siedzi tyłem do leżącego za nim ukego.
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi. Pozycja końcowa może być dla tori pozycją wyjściową do założenia trzymania.