Rzut uki-waza należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Tłumaczenie na język polski nazwy tej techniki nie powinno nastręczać problemów. Uki oznacza "pływające", waza oznacza "technika". Łącząc te dwa słowa otrzymujemy "pływającą technikę".
    Uki-waza idealnie obrazuje jedną z zasad judo, czyli "pchaj, kiedy ciągnie; ciągnij, kiedy pcha". Aby rzut ten został wykonany prawidłowo, wymagane jest od ukego zdecydowane działanie polegające na próbie przepchania tori. W celach demonstracyjnych - analizując rzut wykonywany na stronę prawą - wykonanie można rozpocząć do kroku partnera lewą nogą do przodu, po którym następuje krok nogą prawą wraz ze zdecydowanym pchnięciem. Działanie to tori wykorzystuje do wykonania rzutu: pierwszy krok wykonywany jest synchronicznie do ukego, by kolejny krok zastawić swoją lewą nogą. Zastawienie to polega na wyciągnięciu lewej nogi prawie w poprzek kierunku ruchu partnera i jednoczesnym gwałtownym obniżeniu pozycji aż do upadku na lewy bok tori. W ten sposób uke traci sprzed siebie cel pchnięcia będąc jednocześnie pociągniętym w dół. Na koniec tori zdecydowanym ruchem rąk za siebie kontynuuje kierunek upadku partnera prowadząc go do upadku i lekko korygując jego trajektorię nieco na lewo od siebie (na prawo z perspektywy uke).
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi. Tori musi zadbać o to, by utrzymać fizyczny kontakt z uke do samego końca.