Istnieje w judo wiele technik, których nazwa zawiera słowa ude-hishigi. Wszystkie te techniki poza wspólną częścią nazwy łączy wspólna cecha: staw, na który zakładana jest dźwignia oraz kierunek oddziaływania na ten staw. Ude-hishigi-hiza-gatame jest jedną z nich.
    Tłumaczenie nazwy ude-hishigi-hiza-gatame na język polski to "dźwignia na ramię przy pomocy kolana". Ude oznacza "ramię", katame to obezwładnienie (zgłoska "k" udźwięcznia się do "g" - wynika to z gramatyki języka japońskiego), hiza oznacza kolano, jednakże pozostałe słowo z nazwy tej techniki wymaga nieco więcej wyjaśnienia. Słowo hishigi w języku japońskim, jakiego używa się na codzień, jest nader rzadko wykorzystywane. Ponadto, w języku polskim nie znajduje się dokładne tłumaczenie tego słowa, jego znaczenie można przybliżyć obrazowo: jeśli weźmiemy gałązkę lub inny kawałek drewna - na przykład patyk - następnie chwycimy ten przedmiot za oba końce i zaczniemy do wyginać, to ostatecznie gałązka czy patyk się złamie. Takie wyginanie po japońsku nazwalibyśmy właśnie hishigi, a więc jest to próba zgięcia przedmiotu w kierunku przeciwnym do naturalnego.
    Zastosowanie słowa hishigi w nazwie tej techniki ma na celu podkreślenie zasady działania dźwigni: ude-hishigi-hiza-gatame jest techniką, w której staw łokciowy zgina się w kierunku przeciwnym do naturalnego i w żadnym innym; dotyczy to również możliwości obrotu w stawie łokciowym.
    Dźwignię ude-hishigi-hiza-gatame można zakładać w wielu różnych konfiguracjach ułożenia partnerów. W celach demonstracyjnych przyjmuje się, że tori oraz uke klęczą na jednym kolanie naprzeciw siebie, trzymając kumi-kata (strona uchwytu jest przeciwna do kolana, na którym klęczą partnerzy: jeśli klęczą na lewym kolanie, to chwytają prawy uchwyt). Tori przekłada swoją rękę trzymającą rękaw partnera pod ręką partnera do wewnątrz, po czym nad ręką partnera do zewnątrz i chwyta rękaw od zewnętrznej strony, tym samym zrywając partnerowi uchwyt za kołnierz. Następnie tori swoją nogą, na której nie klęczy, blokuje kolano klęczącej nogi ukego, po czym przeciągając partnera pod kątem (do przodu i w bok zgodny z zastawioną nogą) przewraca się wraz z nim na matę, naciągając rękę ukego, która początkowo trzymała kołnierz. Naciągnięta ręka partnera powinna być tak ułożona, aby łokieć był skierowany ku górze. W takim ustawieniu tori na łokieć ręki ukego od góry przykłada swoje kolano i wywierając nacisk wykonuje dźwignię.
    W momencie zaciągania dźwigni uke - czując dyskomfort lub ból - powinien się poddać; nie zaleca się próby "przetrwania" dźwigni, gdyż brak poddania się może zasugerować tori błąd w technice i w dalszej perspektywie prowadzić do prób jej poprawienia, co może skutkować złamaniem ręki w stawie łokciowym.