Nazwa techniki zazwyczaj obrazuje jej wykonanie. Jeśli zatem pewien fragment nazwy powtarza się w kilku technikach, zazwyczaj oznacza to, iż posiadają one wspólną cechę. W przypadku technik zawierających w nazwie słowa ude-hishigi tą wspólną cechą jest staw, na który zakładana jest dźwignia oraz kierunek oddziaływania na ten staw. Jedną z takich technik jest ude-hishigi-waki-gatame.
    Tłumaczenie nazwy ude-hishigi-waki-gatame na język polski to "dźwignia na ramię przy pomocy pachy". Ude oznacza "ramię", katame to obezwładnienie (zgłoska "k" udźwięcznia się do "g" - wynika to z gramatyki języka japońskiego), waki oznacza pachę, jednakże pozostałe słowo z nazwy tej techniki wymaga nieco więcej wyjaśnienia. Słowo hishigi w języku japońskim, jakiego używa się na codzień, jest nader rzadko wykorzystywane. Ponadto, w języku polskim nie znajduje się dokładne tłumaczenie tego słowa, jego znaczenie można przybliżyć obrazowo: jeśli weźmiemy gałązkę lub inny kawałek drewna - na przykład patyk - następnie chwycimy ten przedmiot za oba końce i zaczniemy do wyginać, to ostatecznie gałązka czy patyk się złamie. Takie wyginanie po japońsku nazwalibyśmy właśnie hishigi, a więc jest to próba zgięcia przedmiotu w kierunku przeciwnym do naturalnego.
    Zastosowanie słowa hishigi w nazwie tej techniki ma na celu podkreślenie zasady działania dźwigni: ude-hishigi-waki-gatame jest techniką, w której staw łokciowy zgina się w kierunku przeciwnym do naturalnego i w żadnym innym; dotyczy to również możliwości obrotu w stawie łokciowym.
    Dźwignię ude-hishigi-waki-gatame można zakładać w wielu różnych konfiguracjach ułożenia partnerów. W celach demonstracyjnych przyjmuje się, że tori oraz uke klęczą na jednym kolanie obok siebie; w obu przypadkach jest to kolano znajdujące się bliżej partnera. Tori swoją ręką znajdującą się bliżej ukego chwyta bliższą rękę partnera za nadgarstek, po czym lekko się odsuwając przeciąga rękę ukego do przodu powodując pochylenie się partnera. W tej pozycji tori dokłada drugą swoją rękę chwytając również w okolicach nadgarstka tej samej ręki ukego. Trzymając nadgarstek obiema rękami umieszcza łokieć partnera pod swoją pachą (tą, która jest najbliżej) i przeciąga przedramię ukego do siebie, czym wykonuje dźwignię.
    W momencie zaciągania dźwigni uke - czując dyskomfort lub ból - powinien się poddać; nie zaleca się próby "przetrwania" dźwigni, gdyż brak poddania się może zasugerować tori błąd w technice i w dalszej perspektywie prowadzić do prób jej poprawienia, co może skutkować złamaniem ręki w stawie łokciowym.