Ude-hishigi-hara-gatame jest kolejnym przedstawicielem technik ze wspólną częścią nazwy ude-hishigi. Oznacza to, iż techniki te posiadają one wspólną cechę; jest nią staw, na który zakładana jest dźwignia oraz kierunek oddziaływania na ten staw.
    Tłumaczenie nazwy ude-hishigi-hara-gatame na język polski to "dźwignia na ramię przy pomocy brzucha". Ude oznacza "ramię", katame to obezwładnienie (zgłoska "k" udźwięcznia się do "g" - wynika to z gramatyki języka japońskiego), hara oznacza brzuch (jak hara-kiri, czyli "cięcie brzucha"), jednakże pozostałe słowo z nazwy tej techniki wymaga nieco więcej wyjaśnienia. Słowo hishigi w języku japońskim, jakiego używa się na codzień, jest nader rzadko wykorzystywane. Ponadto, w języku polskim nie znajduje się dokładne tłumaczenie tego słowa, jego znaczenie można przybliżyć obrazowo: jeśli weźmiemy gałązkę lub inny kawałek drewna - na przykład patyk - następnie chwycimy ten przedmiot za oba końce i zaczniemy do wyginać, to ostatecznie gałązka czy patyk się złamie. Takie wyginanie po japońsku nazwalibyśmy właśnie hishigi, a więc jest to próba zgięcia przedmiotu w kierunku przeciwnym do naturalnego.
    Zastosowanie słowa hishigi w nazwie tej techniki ma na celu podkreślenie zasady działania dźwigni: ude-hishigi-hara-gatame jest techniką, w której staw łokciowy zgina się w kierunku przeciwnym do naturalnego i w żadnym innym; dotyczy to również możliwości obrotu w stawie łokciowym.
    Dźwignię ude-hishigi-hara-gatame można zakładać w wielu różnych konfiguracjach ułożenia partnerów. W celach demonstracyjnych przyjmuje się, że tori oraz uke klęczą na jednym kolanie obok siebie; w obu przypadkach jest to kolano znajdujące się bliżej partnera. Tori swoją ręką znajdującą się bliżej ukego chwyta bliższą rękę partnera za nadgarstek, po czym lekko się odsuwając przeciąga rękę ukego do przodu. W tej pozycji tori przekłada rękę ukego do swojej drugiej dłoni, a pierwszą z nich przekłada za karkiem i szyją ukego chwytając go za kołnierz judogi znajdujący się bliżej tori. Naciągając rękę partnera na siebie tori wypina nieco brzuch, czym wykonuje dźwignię.
    W momencie zaciągania dźwigni uke - czując dyskomfort lub ból - powinien się poddać; nie zaleca się próby "przetrwania" dźwigni, gdyż brak poddania się może zasugerować tori błąd w technice i w dalszej perspektywie prowadzić do prób jej poprawienia, co może skutkować złamaniem ręki w stawie łokciowym.