Rzut soto-maki-komi należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Technika ta jest jednym z kilku najbardziej pokazowych rzutów w judo; uke podczas rzutu przemieszcza się nad tori jednocześnie wyprzedzając go i upadając po drugiej jego stronie. Pomimo dużej dynamiki przy prawidłowym wykonaniu rzutu upadek partnera nie należy do nieprzyjemnych.
    Istnieją co najmniej dwa warianty wykonania soto-maki-komi: klasyczny i współczesny. Różnica pomiędzy nimi polega na kierunku rzutu: przy wariancie klasycznym uke jest rzucany w bok, a przy wariancie współczesnym - do przodu. W obu przypadkach tori na początku wykonuje te same czynności: wejście do rzutu polega na przełożeniu ręki nad lub przed głową partnera i zaciśnięcie ramienia ukego pod pachą tej ręki - w przypadku rzutu wykonywanego na stronę prawą tori przekłada prawą swoją rękę i pod jej pachą zaciska prawe ramię partnera. W tym samym czasie, obracając się, tori zastawia swoją nogą nogę ukego po tej samej stronie - czyli dla wspomnianego rzutu na prawą stronę prawą nogą zastawia prawą nogę partnera. Mechanika wykonania rzutu polega na przyklęku na nodze, która zastawia nogę ukego i przeciągnięciu całego ciała partnera nad swoim: w wariancie klasycznym w bok (w prawo dla rzutu na prawą stronę), w wariancie współczesnym - przed siebie. Po przerzuceniu partnera tori siada zaraz obok ukego tyłem do niego.
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi. Pozycja końcowa może być dla tori pozycją wyjściową do założenia trzymania.