Sukui-nage jest techniką należąca do grupy rzutów ręcznych, aczkolwiek od roku 2010, gdy przepisy walki judo zabroniły wykonywania rzutów wymagających uchwytu za nogi, stał się techniką nieco zapomnianą. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Aby przetłumaczyć nazwę rzutu na język polski, trzeba skupić się na pierwszym członie jego nazwy: sukui. Słowo to występujące jako rzeczownik oznacza "czerpak" - przyrząd służący do czerpania na przykład wody. Jeśli potraktujemy to słowo jako czasownik, wtedy oznacza ono "czerpanie", "nabieranie". Sukui oznacza wtedy czynność czerpania wody ze studni lub nabierania jej na ręce na przykład z rzeki. Słowo nage oznacza po prostu "rzut", a zatem całą nazwę tej techniki możemy przetłumaczyć jako "rzut czerpakowy" lub "rzut nabierający". Jednakże w polskim judo stosuje się głównie nazewnictwo oryginalne tego rzutu.
    Istnieje kilka wersji wykonywania rzutu sukui-nage. W formie podstawowej, zaprezentowanej tutaj, tori musi obejść ukego stając za nim oraz nieco z boku, jednocześnie jedną swoją nogą zastawiając partnera z tyłu - noga powinna być zgięta, jakby dając ukemu możliwość, aby na niej usiadł. Następnie tori obiema swoimi rękami chwyta od przodu uda partnera, co powoduje, iż jedna ręka rzucającego opiera się o klatkę piersiową partnera. Wykonanie rzutu to jednoczesne pociągnięcie rękami nóg ukego w górę i pchnięcie barkiem jego klatki piersiowej do tyłu. W wyniku tego ruchu uke jest przerzucany przez zastawioną nogę tori i upada na plecy.
    Istnieją jeszcze wersje wykonywania rzutu sukui-nage w formie kontr-techniki, na przykład do rzutu o-soto-gari lub uchi-mata. W tych wersjach tori najczęściej chwyta tylko jedną nogę ukego.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując koho-ukemi.